Za pomocą kombinacji wyników można tworzyć między innymi obwiednie dla sił wewnętrznych i odkształceń. W ten sposób można szybko znaleźć maksima i minima dla późniejszego obliczeń.
Ponieważ na konstrukcję oddziałują obciążenia grawitacyjne, następuje przemieszczenie boczne. Z kolei w wyniku dalszego działania obciążenia grawitacyjnego na elementy w pozycji przesuniętej poprzecznie powstaje drugorzędny moment wywracający. Efekt ten jest również znany jako "P-Delta (Δ)". Sek. 12.9.1.6 normy ASCE 7-16 oraz Komentarz do NBC 2015 określają, kiedy efekty P-Delta powinny być uwzględniane podczas analizy modalnej spektrum odpowiedzi.
Zgodnie z EN 1998-1 sekcje 2.2.2 i 4.4.2.2 [1] do sprawdzania stanu granicznego nośności należy przeprowadzić obliczenia z uwzględnieniem teorii drugiego rzędu (efekt P-Δ). Efekt ten można pominąć tylko w przypadku, gdy współczynnik wrażliwości na znoszenie międzykondygnacyjne θ jest mniejszy niż 0,1. Współczynnik θ jest zdefiniowany w następujący sposób: }{{\mathrm V}_\mathrm{tot}\;\cdot\;\mathrm h}\;(1)$$mitθ = współczynnik wrażliwości na znoszenie międzykondygnacyjnych Ptot = całkowite obciążenie grawitacyjne na i powyżej rozpatrywanej kondygnacji, uwzględniane w sytuacji obliczeniowej Trzęsienie ziemi (patrz równanie 2) dr = wzajemny znoszenie kondygnacji obliczony jako różnica przemieszczeń poziomych dS na górze i na dole rozpatrywanej kondygnacji, w tym celu przemieszczenia są określane przy użyciu obliczeniowego spektrum odpowiedzi o wartości q = 1,0 Vtot = całkowite obciążenie sejsmiczne rozpatrywanej kondygnacji przy użyciu obliczeniowego spektrum odpowiedzih = wysokość kondygnacji